De gipsen miniatuurstad Dystopia maakt het afvalprobleem zichtbaar en gaat losjes in op architectuur en stedenbouw.

Patrick van Vught (1979) had in Utrecht een groot werk gerealiseerd in samenwerking met scholieren van het Amadeus Lyceum in Vleuten. Samen goten zij allerhande verpakkingen van koekjes, telefoons, schoonmaakmiddelen en wasmachines af in gips. Met deze gipsen ‘bouwstenen’ maakte de kunstenaar een stad van 70m². De gipsen metropool maakt het afvalprobleem tastbaar. Patrick van Vught had zijn dagelijkse ergernis over lege verpakkingen die door scholieren achteloos bij hem op het balkon werden gegooid omgezet in een kunstwerk.

Dit werk verdiende meer aandacht. Zodoende werd een fragment in 21rozendaal - een herbestemde ofwel gerecycleerde textielfabriek - getoond. De tentoonstelling vond plaats ten tijde van de klimaattop in Kopenhagen. Naast ecologische motieven was de hagelwitte ministad ook ontstaan vanuit gedachten over de opzet en structuren van steden, hun stratenpatronen en woningtypen. In Dystopia, het tegenovergestelde van utopia, zijn flatgebouwen, kapitale villa’s, buitenwijken, fabrieken en zelfs Griekse tempels te herkennen. De wijk Roombeek waarin 21rozendaal gelegen is, bood een interessante context voor dit kunstwerk aangezien deze sinds de vuurwerkramp in 2000 heropgebouwd wordt. De presentatie gaf de mogelijkheid om de opzet van Roombeek te vergelijken met die van Dystopia. In Roombeek zijn delen van het oude stratenpatroon gehandhaafd en zijn uiteenlopende woningtypen te vinden van stadsvilla tot boerderette.

De ongebruikte bovenruimte van 21rozendaal werd door mij getransformeerd tot tentoonstellingsruimte. Hier gaf ik jonge kunstenaars onder de noemer 1UP de kans een eerste solo te maken.