Kunstenaars uit Parijs en Nederland evoceren een wolk aan zachte waarden.

Aan Fine Fleur doen dertien kunstenaars mee die eenzelfde sensitiviteit delen. Uit de kunstwerken is een wolk aan zachte waarden te destilleren. Naast porositeit zijn dat termen als fragiel, ongrijpbaar, futiel, ijl, weerloos, bescheiden, twijfel en het niet weten. Waarden die vaak in de verdrukking komen of afgedaan worden als onbelangrijk. Het werk maakt invoelbaar hoe het povere en kleine, in al zijn nietigheid betekenisvol en verleidelijk kan zijn.

De kunstwerken zijn ambigue en subtiel. Sommige kunstenaars maken bewust gebruik van sober of organisch materiaal. Door de inzet van deze ‘inferieure’ materialen wordt waarde verleend aan iets dat van nul en generlei waarde lijkt. Het onbeduidende blijkt bestaansrecht te hebben. Op deze wijze staat dat wat normaliter buiten het interesseveld valt, de marge of de periferie, centraal.

De bijzondere details in de kunstwerken maakt dat er veel te zien is. De keramische kommetjes van Raphaël Emine kleuren blauw door de blauwalgbacterie of er drijft eendenkroos in, Perrine Lievens schrijft een brief met libellenvleugels, Emmanuelle Castellan geeft een figuur vorm door middel van incisies in het doek, Astrid Nobel schildert met zeewater, kokkel- en walvisbotpigment, Dieuwke Spaans tovert met kristalglazuur het universum tevoorschijn, Adélaïde Feriot kleurt katoenfluweel met inktvisinkt tot een noorderlichtachtig visioen en Takeshi Yasura laat via een zijden draad een rood extract druppelen op een marmeren vaas.

Wellicht zien de kunstwerken er broos uit maar ze hebben wel degelijk power. Soft power! Tegenover verharding en polarisatie stellen de kunstenaars verzachting. Fine Fleur serveert tederheid als tegengif. Overigens tonen alle Parijse kunstenaars voor het eerst hun werk in Nederland en dat terwijl ze in eigen land stevig aan de weg timmeren.